Esperence

18:45 uur. De schemer valt in, het licht in centraal Afrika gaat uit. Liggend op mijn rug kijk ik naar de overvliegende vleermuizen, met tientallen zijn ze op weg naar de uitgestrekte velden van de omringende dorpen, hun zwarte lijven in sterk contrast met de donkerblauwe lucht.
Ik bedenk wat een geluk ik heb. Wat een geluk dat ik het geld heb om de halve wereld over te vliegen, hier het werk in een Afrikaans ziekenhuis mag meemaken, dat ik mag meehelpen, dat ik zelfstandig iemands blindedarm mag opereren. Hoe groot is het contrast met mijn patiënt. Dezelfde leeftijd, alleen hij is als kleine jongen getroffen door het poliovirus, kan niet lopen, heeft geen werk en geen geld, is afhankelijk van zijn vader en van mijn handen. Gelukkig ben ik niet alleen, ik word uitstekend begeleid door Robert, een verpleegkundige die 20 jaar geleden door Duitse en Congolese artsen is opgeleid om een aantal operaties uit te kunnen voeren en nu iedere dag de arme Kameroenezen uit de buurt voor €120,- verlost van de pijn aan hun baarmoeder, blindedarm, prostaat of abces. Na het sluiten van de buikwand tref ik Robert bij een patiënt in de salleobservatoire. Ze heeft gezwollen armen, benen, buik en een zwelling ter grootte van een sinaasappel waar haar schildklier hoort te zitten. Ze wordt al jaren behandeld door blanke artsen in een ander ziekenhuis in een andere stad maar is niet tevreden en komt nu haar heil zoeken in ons kleine ziekenhuisje. De zeer kundige verpleging sluit een infuus met vitamine B complex aan en steekt een dikke naald in haar met vocht gevulde buik. Dweilen met de kraan open, over een paar dagen zal haar buik weer net zo gezwollen zijn, want hoogstwaarschijnlijk heeft ze niet genoeg geld om de cocktail aan medicijnen te betalen die nodig is om haar hart, nieren en lever weer aan de praat te krijgen.

Het is niet alleen maar kommer en kwel hier in Kameroen. Bij gebrek aan patiënten zit het personeel vaak op de stoep met elkaar te kletsen en de hilariteit is groot wanneer dokter Lionel mij en Ietje weer een Kameroenese lekkernij laat proeven zoals gefrituurde kikker of maïssap. De laatste valt sterk af te raden. Ook wordt met de patiënten wat afgelachen.In tegenstelling tot sommige andere ziekenhuizen in de buurt en in het land praten de artsen hier uitgebreid met hun patiënten en vertellen ze precies wat er aan de hand is en wat de behandeling inhoudt. Het ziekenhuis is dan ook erg populair.
Zoals al eerder in Tanzania en Malawi, zijn Ietje en ik hier ook een adembenemende bezienswaardigheid voor de mensen in de buurt. Kinderen rennen hun hutjes uit met een grote grijns en roepen hard “Nassara!” naar ons. Ook zijn we erg geliefd in de stad, maar vooral omdat er aan ons een hoop geld valt te verdienen. De prijs voor een mango begint dan ook standaard bij 400 francs in plaats van 50, wat dokter Lionel betaalt. Het is iets waar je snel aan went en afdingen blijft een leuk spelletje.
Op zondag worden we gepresenteerd aan de gemeenschap in de kerk, waar we met knikkende knieën in het frans vertellen hoe blij we zijn dat we hier stage mogen lopen en iedereen de hand schudden. “Warm hè? Hier in Afrika.” Zeggen ze allemaal. Ik vind het hier zeker warm. Maar een ander soort warm dan zij bedoelen.