Zon, zee, Zanzibar

We hadden het zo verdiend. Mascha en Marleen, na 7 weken zwoegen in het ziekenhuis, gehaaste tripjes in het weekend en de helse 48 uur durende tocht naar Tanzania. Ik, na ontberingen in 11 uur lange bussen, hiken, voor mezelf zorgen.. Maar onze tere hollandse lichaampjes konden het niet aan. De een na de ander werd ziek. Na 3 dagen toilethangen vonden we dat we wel genoeg geleden hadden en zijn we toch nog naar Mikumi vertrokken. Volgens M&M een vreselijke bus, maar we hadden allemaal een stoel, we kregen snoepjes en sapjes en er stonden geen mensen in het gangpad! 1 Volle dag safari volgde: een miljoen impala's, duizenden zebra's en maraboes, honderden giraffes, tientallen wrattenzwijnen en een moederleeuw met 3 welpjes op minder dan 5 meter afstand.

Terug in Dar was het tijd de viere persoon aan ons gezelschap toe te voegen. Pim kwam, verdween in de honeymoon suite met Mascha en zagen we pas 's avonds bij het eten. Vol goede moed vertrokken we met zijn vieren op de boot naar Zanzibar. Het was alsof ik weer op vakantie ging, een soort van terschelling maar dan in Afrika. Stonetown is prachtig, 1 groot doolhof van kleine straatjes vol arabisch aandoende huizen en overal gesluierde vrouwen. 's Avonds veranderde het plein in een grote marktkraam vol stalletjes met gebarbequede vis, calamari en kreeft, een paar uur eerder gevangen. We waren net in onze nopjes met hoe goed we ons wel niet voelden en hoe leuk het allemaal wel niet was toen er toch nog roet in het eten werd gegooid: Marleen ontwikkelde hoge koorts, hoofdpijn en buikkramp. Overhaast hebben we een taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis genomen waar een luie laborant de dikke druppel-malaria test deed: negatief. Ze knapte niet op, dus de volgende dag zijn we in alle vroegte naar de dokter om de hoek gegaan. Nog een malariatest: negatief. Gewapend met een doe-het-zelf-malariatest (je bent geneeskundestudent of je bent het niet) en een arsenaal aan antibiotica zijn we toch maar naar het oosten vertrokken onder de werkdiagnose "enterocolitis veroorzaakt door amoebe met bacteriele superinfectie". Daar, in het paradijs, op een zanzibar-bed met 2 ventilatoren en veel liefde van ons allen, is ze uiteindelijk genezen. Hoe vervelend voor haar ook, voor ons een mooi excuus om een keer he-le-maal niks te doen. Na 2 dagen luieren en een Marleen die weer kon lopen zijn we weer vertrokken. Met een gehuurde minibus vol rare duitsers naar het noorden, waar alle strandfeestjes zouden zijn. Volgens de taxichauffeur konden we het beste naar White Sands, daar was het volgens hem het mooiste. Wij geloven natuurlijk altijd de locals, maar werden lichtelijk wantrouwig toen we de enigen waren in het hele restaurant. Gelukkig was 20 meter lopen wel de party-place, helaas werder we daar ook niet heel gelukkig van.(3 feestende vieze backpackers, een paar opgepompte donkere playboys en bovengenoemde duitsers) Maar Marleens verjaardag kwam eraan en 4 is definately a crowd dus een paar potjes "who's the man", hartenjagen en jokeren hield de stemming erin.

De dag van Marleens verjaardag was gereserveerd voor duiken. Helaas stond er een onwijs sterke stroming tijdens de eerste duik en moest de jarige jet vervroegd afhaken. Ikzelf heb nog een tweede, fantastische, duik gemaakt tussen miljoenen verschillende vissen. Het einde werd alleen verpest door een enorm kapot vissersnet wat tientallen vissen en kreeften gevangen hield. Tragisch. Met pijn in ons hart moesten we afscheid nemen van het prachtige eiland, maar een nieuw avontuur stond op de stoep: Sean Kingston himself zou optreden op de Tanzanian Music Awards in Dar es Salaam. Een buitenkansje die we niet konden laten gaan. Volgens de autoriteiten zou het om half 8 beginnen. Maar ja, Afrika.. Ik probeerde mijn gezelschap nog te overtuigen maar de meeste stemmen gelden dus stipt half 8 stonden we in de lege hal. Het zou nog 5 uur en 15 lokale artiesten duren voor we de enorme verschijning op het podium mochten bewonderen. Het perfecte afscheid voor Pim. Een mislukte dag later waar ik me niet over ga uitwijden moesten we dus afscheid nemen van Pim en van Tanzania. Stoere backpackers ten spijt, we namen geen risico en hebben een vlucht geboekt (Mascha wilde nog niet weg, en de datum stond eerst op 16 augustus. Dit hebben we gelukkig nog kunnen rechtzetten) die ons in anderhalf uur later in Blantyre afzette. Een paar relaxte dagen aan het lake en een gestoorde shopsessie op de craftsmarket in Lilongwe later volgde het afscheid van M&M en is het weer zover: Rian is weer alleen in Afrika.