Tijden van gaan

Plannen zijn er om veranderd te worden. Aangekomen in Nkhata bay met Jess raak ik eindelijk in de chillmodus en het vooruitzicht om dagenlang in bussen te zitten en veel geld te betalen voor visa's en parkfees in Zambia is zo stressvol dat ik besluit om in Malawi te blijven. Vooral budget-technisch een goede beslissing aangezien Jess rondkomt van 10 euro per dag en mijn banksaldo ernstig geslonken is door onder andere vliegtickets naar Malawi. We beginnen onze dagen met een heerlijk zelfbereid ontbijt: boterhammen met pindakaas, honing, banaan, kaneel en suiker. Een echte aanrader, we hebben het 2 weken lang gegeten en het was geen moment saai. We lezen ons boekje en luisteren naar Regina Spektor totdat het tijd is om te gaan zwemmen en zonnebaden. 's Middags lopen we naar het stadje en eten voor 200 kwacha (1 euro) een uitgebreide Afrikaanse lunch; een enorm bord rijst met bonen, kip of vis. Hierna doen we boodschappen op de lokale markt voor ons immer spectaculaire avondeten: salade. Na een paar dagen hebben we de smaak van het budgetteren zo te pakken dat we verhuizen van the Butterfly (door ons Alice in Wonderland genoemd door de veel te grote traptreden, het konijntje dat door de kleurige tuin huppelt en de gekke bewoners die de hele dag thee drinken en knalgroene spacecake eten) naar the Big Blue, waar we voor 500 Kwacha in een dorm met 11 mensen kunnen slapen op veel te dunne matrasjes. De voornaamste reden is het gratis internet en de DSTV, Zuid-Afrikaanse kabeltv waarop we het WK kunnen volgen.

Gelukkig blijven we hier niet heel lang en vervolgen we onze reis naar de volgende magische plek: de Zulunkhuni River Lodge in Ruarwe. De M.V. Ilala vertrekt 5 uur te laat maar zoals Jess zegt: T.I.A. (This is Africa). We komen in het donker aan en worden samen met Matt (de eigenaar) in een roeiboot gezet. De maan is bijna vol, op de kant twinkelt het van de vuurvliegjes en langzaam glijden we door het vlakke water. Er is geen elektriciteit in de lodge en we kunnen niet wachten tot we wakker worden en zien waar we zijn. Ons dagelijks ritueel herhaalt zich maar het decor is adembenemend geworden. Onze kamer valt bijna in het doorzichtige water, de zon schijnt volop en we zonnen op de rotsen samen met Matt's enorme honden. We kunnen van een waterval afglijden en er is een balkon op 10 meter hoogte waar ik een paar bijna dood ervaringen beleef door er vanaf te springen. Ook kunnen we de wedstrijd Zuid Afrika-Frankrijk zien in een gammel hutje op het strand in het naburige dorpje. Onze avonden vullen we door bij olielamp-licht met de immer stonede Matt het monopoly-kaartspel (aanrader!) te spelen. De dagen vliegen voorbij en voor we het weten begint mijn lange reis terug naar Tanzania. Eerst moeten we 6 uur lopen naar Usisya, over hoge bergen en lange stranden. We slapen in een shabby guesthouse en moeten om 2 uur 's nachts opstaan om samen met 60 malawianen door een matola (pick-up) naar Mzuzu gebracht te worden. De ruimte is schaars in de matola en Jess moet een paar keer uitroepen: Don't step on me, I'm a person!! (een dezer dagen richt ze de hulpgroep "mzungu are people too" op). In Mzuzu neem ik afscheid van Jess en stap ik in de minibus naar de grens.

De minibus wacht 3 uur tot ie vol is. Hij stopt overal en doet er veel te lang over tot hij wordt aangehouden door de politie omdat er teveel mensen inzitten. De chauffeur weigert te betalen en we moeten een half uur wachten tot iemand anders het geld ophoest. We komen maar net op tijd aan bij de grens en ik deel een taxi en nog een shabby guesthouse met 3 humorloze sacherijnige Duitse vrijwilligers voor we naar het treinstation gaan. De trein komt natuurlijk 8 uur te laat aan en 26 uur (waarvan 4 uur slaap dankzij een Afrikaanse baby) en een heuse treinsafari (de trein rijdt door het selous game reserve en we zien olifanten, giraffes en zelfs leeuwen) later komen we aan in Dar. De laatste dagen in Afrika voor mij gaan in, ik neem afscheid van zhe Zhermans en stap in de dala dala naar Bagamoyo. Daar hebben ze een heus museum over de geschiedenis van Tanzania en ruines van de haven waar slaven werden verscheept. Vanuit hier vertrek ik naar mijn laatste bestemming: het strand. Helaas zijn de goden niet met mij en ik word wakker in de stromende regen. Stomtoevallig loop ik Karlijn tegen het lijf, die met haar ouders met een georganiseerde reis door Kenia en Tanzania trekt. Ze zou al op Zanzibar moeten zijn maar hun truck werd gister overvallen door een neerstortend militair vliegtuig. Gelukkig is niemand ernstig gewond (op de 2 piloten in het vliegtuig na, die hebben het niet overleefd), maar de truck werd leeggeroofd door Tanzanianen. Dan is regen toch een iets minder groot probleem. Hopelijk laat de zon zich vanmiddag nog even zien en dan zit het er op: 4 maanden Afrika. Gelukkig hoef ik maar 2 weken in Nederland te vertoeven voor ik begin aan het volgende avontuur: een maand naar Vietnam met mijn zusje Iris.

Sympathisanten kunnen zich zaterdag 3 juli melden om 14:45 uur op Schiphol Airport, mijn vlucht zal aankomen vanuit Cairo.